زمینۀ مطالعه: یکی از علت های مهم آسیب بافتی در آبزیان در اثر مواجهه با فلزات سنگین تنش اکسیداتیو است که سبب تغییرات سامانه آنتی اکسیدانی و آنزیمی می شود و با توجه به این که مطالعات در زمینه تأثیر سمیت تحت حاد نیترات نقره در میگو چندان توسعه نیافته است، مطالعه حاضر می تواند در تدوین استانداردهای بین المللی آلودگی میگو به نیترات نقره کمک کند. هدف: مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثرات سمی نیترات نقره بر تغییرات سامانه آنتی اکسیدانی و آنزیمی بافت هپاتوپانکراس، عضله و آبشش میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei) انجام شد. روش‎کار: پس از تهیه و سازش پذیری، میگوها به مدت 21 روز در معرض نیترات نقره با غلظت های 0084/0، 021/0، 042/0 و 063/0 میلی گرم در لیتر قرار گرفتند و پایان دوره آزمایش نمونه برداری از بافت آبشش، عضله و هپاتوپانکراس انجام شد و تغییرات سامانه آنتی اکسیدانی شامل سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) و گلوتاتیون اس-ترانسفراز (GST) و آنزیم های متابولیکی شامل آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلکالین فسفاتاز (ALP) و لاکتات دهیدروژناز (LDH) بررسی شدند. نتایج: فعالیت سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون اس-ترانسفراز آبشش و عضله تفاوت معنی داری با تیمار شاهد نداشت (05/0P>)، اما فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز در تیمار 4 به طور معنی داری افزایش و در هپاتوپانکراس کاهش یافت (05/0P<). در هپاتوپانکراس در تیمار 3 و 4 گلوتاتیون اس-ترانسفراز افزایش معنی دار (05/0P<) و سوپراکسید دیسموتاز فاقد اختلاف معنی دار با بقیه تیمارها بوده است (05/0P>). آنزیم های متابولیکی عضله اختلاف معنی داری در هیچ کدام از تیمارها نشان ندادند (05/0P>)، اما در آبشش میزان ALT در تیمار 4 کاهش معنی دار و میزان AST و LDH در تیمار 3 و 4 افزایش معنی داری داشته است (05/0P<). در هپاتوپانکراس فعالیت آنزیم ALT در تیمار 2 و 4، AST در تیمار 3 و 4 و آنزیم ALP به جز در تیمار 1 در بقیه تیمارها کاهش معنی دار و LDH در تیمار 3 و 4 افزایش معنی داری داشت (05/0P<). نتیجه­گیری نهایی: افزایش معنی دار گلوتاتیون اس-ترانسفراز و LDH و کاهش معنی دار گلوتاتیون پراکسیداز و آنزیم های ALT، AST و ALP هپاتوپانکراس نشان داد که سامانه آنتی اکسیدانی و آنزیمی میگوی پا سفید غربی با افزایش غلظت نیترات نقره در هپاتوپانکراس نسبت به آبشش و عضله بیشتر دچار اختلال شده است.

این تحقیق جهت بررسی فاکتورهای ایمنی و میزان بقای میگوی پاسفید غربی تغذیه شده با مخمر ساکارومایسیس سروزیه در مقایسه با میگوهایی که از مخمر استفاده نکرده اند انجام گردید. در این مطالعه میزان بازماندگی و فاکتورهای ایمنی میگوهای تغذیه شده با مخمر ساکارومیسس سرویزیه در مقایسه با تیمار شاهد مورد مقایسه و بررسی قرار گرفت. بدین منظور تعداد 300 قطعه میگو با وزن متوسط 30 تا 35 گرم از یکاستخر پرورش میگوی چوئبده آبادان انتخاب گردید و پس ازاطمینان از سلامتی، عملیات آداپتاسیون انجام شد. میگوها به 2 گروه (تیمار) 150 قطعه ای (شامل 50 قطعه میگو در سه تکرار) شامل یک گروه تغذیه شده با غذای معمولی و یک گروه تغذیه شده با غذای حاوی مخمر تقسیم بندی شدند. سپس تغییرات فاکتورهای ایمنی و میزان بقا در دو گروه محاسبه و بررسی گردیدند. نتایج نشان داد که میزان بقاء نسبی در دو تیمار تفاوت معنی داری نداشتند. ولی فاکتورهای ایمنی (THC, TPP, PO, POD و SOD ) در تیمار تغذیه شده با مخمر نسبت به تیمار شاهد افزایش معنی داری نشان داد(0/05>P). در بحث کلی به نظر می رسد که مصرف مخمر ساکارومایسیس سروزیه سبب بهبود سیستم ایمنی میگو شده است.

با توجه به توسعه پرورش میگوی سفید غربی(Litopenaeus vanamei) در کشور و نیاز به تحقیق در مورد تکثیر این گونه، بررسی بیولوژی تولید مثل و خصوصیات جنسی این گونه ارزش زیادی دارد. لذا در این تحقیق ویژگی های ریخت شناسی اسپرم میگوی سفید غربی با استفاده از میکروسکوپ فاز کنتراست، تکنیک Atomic Force Microscopy و میکروسکوپ الکترونی بررسی گردید، همچنین وزن بیضه و اسپرماتوفور، تراکم و زنده مانی اسپرم این میگو نیز بررسی شده و همبستگی بین شاخص های اندازه گیری شده ارزیابی گردید. به این منظور در فصل تکثیر 20 عدد میگوی نر بالغ رسیده (وزن 4/3±, 35/37 گرم) از یکی از کارگاه های تکثیر استان خوزستان به آزمایشگاه منتقل شده و بعد از بررسی های بهداشتی و بیومتری، وزن اسپرماتوفور، وزن بیضه، اندازه اسپرم و وضعیت اسپرم های غیر طبیعی و ملانیزاسیون اسپرماتوفور بررسی گردید. همبستگی بین شاخص های مودر بررسی نیز ارزیابی گردید. همچنین از اسپرم نمونه مناسب برای میکروسکوپ الکترونی و AFM تهیه شده و ریز ساختار اسپرم میگو در این دو روش بررسی گردید. نتایج نشان داد وزن بیضه و وزن اسپرماتوفور و نسبت اسپرماتوفورهای ملانیزه شده به ترتیب برابر 0/01 ±,0/18 گرم، 0/01 ±, 08/0 گرم و1/50 ±,15/56 درصد بود. همچنین تعداد اسپرم، درصد اسپرم های زنده و قطر اسپرم ها به ترتیب برابر 3/83 ±,41/19 در میکرولیتر، 2/39 ±,69/69 درصد و 10/8 ±,39/36 میکرومتر بود. بیشترین همبستگی بین شاخص های مورد بررسی بین وزن میگو و وزن بیضه (R=0. 958)، مساحت اسپرم (R=0. 91)، تعداد اسپرم (R=0. 766)، و درصد بقا اسپرم (R=0. 716) مشاهده شد. هرچند ارتباط معنی داری بین نسبت اسپرم های غیر طبیعی و همچنین میزان ملانیزه شدن اسپرماتوفور با سایر شاخص های مورد بررسی وجود نداشت. بطور کلی شباهت بالایی بین مشخصات تولید مثلی میگوی نر وانامی در شرایط استان خوزستان با مشخصات گزارش شده در سایر نقاط دنیا مشاهده گردید.

پرورش توام مرحله نوزادگاهی میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) با تراکم های مختلف جلبک قرمز (Gracilaria corticata) در یک دوره پرورش 30 روزه از 25 تیرماه تا 25 مرداد ماه 1397 مورد آزمایش قرار گرفت. چهار تیمار شامل پرورش پست لارو (PL15) میگوی پاسفید غربی با تراکم 2000 عدد پست لارو در متر مربع بدون جلبک (تیمار 1T) و توام با جلبک گراسیلاریا با تراکم های 400، 800 و 1200 گرم در متر مکعب (تیمار های 2T، 3T و 4T) و تیمارپرورش جلبک گراسیلاریا با تراکم 400 گرم در متر مکعب، بدون میگو(5T) مورد مقایسه قرار گرفتند. بر اساس نتایج بدست آمده، بیشترین درصد بازماندگی، بیشترین نرخ رشد ویژه و بالاترین وزن نهائی میگوی L. vannamei (05/3± 33/95 درصد، 02/0± 26/12 و 88/47± 7/543 میلی گرم) در تیمار 4T مشاهده شد که به طور معنی داری از تیمارهای 1T و2T بالاتر بود( 05/0>P). بیشترین نرخ رشد ویژه جلبکG. corticata (08/0± 37/2) و بیشترین درصد افزایش وزن (02/5 ± 50/103 درصد) در تیمار 2T و کمترین میزان نرخ رشد ویژه جلبک G. corticata (10/0± 23/0) و کمترین درصد افزایش وزن 15/3± 08/7 درصد)در تیمار 5T مشاهده شد. این پژوهش بوضوح نشان داد که پرورش جلبک قرمز G. corticata در تانک های نوزادگاهی میگوی L. vannamei می تواند منجر به افزایش پارامترهای رشد و درصد بازماندگی پست لارو گردد و این افزایش با میزان تراکم جلبک در تانک ها ارتباط مستقیم و معنی داری دارد.

مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات غلظت­های تحت کشنده نیترات نقره بر تغییرات نشان­گرهای زیستی استرس اکسیداتیو (سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتاتیون، ظرفیت آنتی­اکسیدانی کل و مالون دی­آلدئید) هپاتوپانکراس میگوی پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei) انجام شد.  ابتدا غلظت کشندگی میانی نیترات نقره  طی 96 محاسبه شد و میزان آن 084/0 میلی­گرم در لیتر به دست آمد.  سپس پست لارو­های میگوی پا سفید غربی طی 21 روز با غلظت­های تحت کشنده نیترات نقره در 4 تیمار شامل تیمار 1:  (LC5010% (mg/L0084/0)، تیمار 2: (LC5025% (mg/L021/0)، تیمار 3: (LC5050% (mg/L042/0) و تیمار 4: (LC5075% (mg/L063/0) و یک تیمار نیز به عنوان تیمار شاهد مواجهه شدند.  طبق نتایج، در بافت هپاتوپانکراس فعالیت سوپر اکسید دیسموتاز، کاتالاز، گلوتاتیون و ظرفیت آنتی­اکسیدانی کل در تیمار 3 و 4 در مقایسه تیمار شاهد کاهش معنی­دار و مالون دی­آلدئید افزایش معنی­داری داشته است.  نتایج این مطالعه نشان داد که مواجهه با غلظت­های mg/L042/0 و mg/L063/0 نیترات نقره سبب آسیب اکسیداتیو بافت هپاتوپانکراس میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) شده است.

در مطالعه حاضر پست لاروهای میگوی پا سفید غربی طی 21 روز در معرض غلظت های تحت کشنده نانوذرات نقره شامل تیمار 1: (LC5010% (mg/L AgNP 39/0)، تیمار 2: (LC5025% (mg/L AgNP 97/0)، تیمار 3: (LC5050% (mg/L AgNP 95/1) و تیمار 4: (LC5075% (mg/L AgNP 92/2) قرار گرفته و یک تیمار نیز به عنوان تیمار شاهد در نظر گرفته شد. در پایان دوره آزمایش نمونه برداری از بافت آبشش، عضله و هپاتوپانکراس جهت سنجش تغییرات سطوح آنزیم های متابولیک و آنتی اکسیدانی انجام شد. طبق نتایج، فعالیت آنزیم آلانین آمینوترانسفراز و آسپارتات آمینوترانسفراز در بافت هپاتوپانکراس و آبشش نسبت به تیمار شاهد افزایش معنی دار (05/0p<) و در بافت عضله تفاوت معنی داری نداشت (05/0p>). فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز فقط در هپاتوپانکراس روند کاهشی داشت که نسبت به تیمار شاهد معنی دار بود (05/0p<). میزان لاکتات دهیدروژناز نیز در تمام بافت های مورد بررسی فاقد اختلاف معنی دار بود (05/0p>). از بین آنزیم های آنتی اکسیدانی، فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در بافت هپاتوپانکراس و آبشش نسبت به تیمار شاهد کاهش معنی دار (05/0p<) و گلوتاتیون پراکسیداز فاقد تفاوت معنی داری بود (05/0p>). میزان گلوتاتیون S-ترانسفراز نیز فقط در بافت هپاتونکراس و در تیمار 4 به طور معنی داری افزایش یافت (05/0p<). در مجموعT نتایج نشان داد که مواجهه میگو با غلظت بالای نانوذرات نقره سبب آسیب اکسیداتیو به خصوص در بافت هپاتوپانکراس آنها می شود.

این تحقیق به منظور بررسی مقایسه ای اثرات عصاره الکلی برگ درخت چندل (Rhizophora mucronata) در جیره غذایی بر عملکرد رشد، بازماندگی، ترکیبات بیوشیمیایی میگوی پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei) صورت پذیرفت. آزمایش با استفاده از 600 عدد میگو (2 گرم) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 3 تکرار و 50 عدد میگو در هر تکرار و به مدت 60 روز انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- جیره پایه (کنترل)، 2- جیره پایه + 1 میلی گرم عصاره اتانولی برگ چندل، 3- جیره پایه + 5/2 میلی گرم عصاره اتانولی برگ چندل و 4- جیره پایه + 5 میلی گرم عصاره اتانولی برگ چندل بودند. در پایان دوره آزمایش برخی شاخص های رشد، بیوشیمیایی و بقاء سنجش گردید. بر اساس نتایج حاصله، افزایش وزن بدن، افزایش رشد روزانه و ضریب رشد ویژه در تیمارهای حاوی 1، 5/2 و 5 میلی گرم در کیلوگرم عصاره اتانولی برگ چندل نسبت به گروه شاهد به صورت معنی داری بیشتر بود (05/0P<). بیشترین طول کاراپاس به صورت معنی داری نسبت به سایر گروه های آزمایش در تیمار 5/2 میلی گرم سنجش گردید (05/0P<). همچنین درصد بقاء در همه تیمارهای عصاره نسبت به شاهد افزایش معنی دار داشت (05/0P<). بیشترین میزان پروتئین خام لاشه و کم ترین میزان رطوبت در 5/2 میلی گرم مشاهده شد. کمترین میزان لایزوزیم در تیمار شاهد وبیشترین میزان لایزوزیم در تیمار 5 میلی گرم و سپس در تیمار 1 و 5/2 میلی گرم مشاهده گردید (05/0P<). بیشترین میزان فنول اکسیداز در تیمار 1 میلی گرم مشاهده گردید (05/0P<). بر اساس نتایج بدست آمده بیشترین میزان پروتئین و آلبومین در تیمار 5/2 و 5 میلی گرم و کم ترین میزان آن در تیمار شاهد و 1 میلی گرم مشاهده گردید (05/0P<). در مجموع، نتایج این پژوهش نشان داد که تیمار 5/2 میلی گرم عصاره برگ چندل در جیره تاثیر مثبتی بر برخی از شاخص های رشد، بیوشیمیایی و بقاء میگوی پاسفید داشت.

امروزه تاثیر مستقیم آلودگی با فلزات سنگین بر سلامت آبزیانی مانند میگو بر کسی پوشیده نیست. فلزات سنگین انباشته شده در بدن میگو می‌توانند از طریق زنجیره غذایی به انسان منتقل و سبب بروز بیماری و مشکلات عدیده­ای گردند. از این­رو بررسی سطح سلامت بافت عضله این جانداران از لحاظ فلزات سنگین حائز اهمیت می‌باشد. در این تحقیق غلظت فلزات سنگین بافت عضله میگوی پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei) در مجتمع پرورش میگوی گمیشان استان گلستان تعیین و ارزیابی خطر برای مصرف­کنندگان انجام شد. برای این منظور، تعداد 30 نمونه میگوی پا سفید غربی پس از خشک شدن، پودر شدن و هضم شیمیایی برای تعیین میزان غلظت فلزات سنگین توسط دستگاه جذب اتمی مورد اندازه‌گیری قرار گرفتند. داده­های بدست آمده با استفاده از نرم­افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. فلزات سنگین متنوعی در میگوی پاسفید غربی شناسایی شد که شامل آرسنیک، کادمیوم، جیوه، سرب، آهن، مس، کبالت، کروم، منگنز، مولیبدن، نیکل، قلع و روی بودند. فلزات آرسنیک و آهن بیشترین میزان را به ترتیب میان فلزات غیر ضروری و ضروری به خود اختصاص دادند. از نظر میزان باقیمانده فلز روی بین سایت­های مختلف اختلاف معنی­دار گزارش شد (05/0 > p ). غلظت تمامی عناصر مورد در محدوده مجاز تعیین شده توسط استانداردهای جهانی (FAO/WHO) بود. مصرف مداوم و روزانه این محصول برای گروه‌های سنی مختلف از نظر آرسنیک ایمن نبوده و مخاطره ای برای آنها وجود دارد. ولی از نظر سایر فلزات ایمن بود. نتایج این مطالعه پیشنهاد می­کند که اقدامات لازم جهت پیشگیری از آلودگی آب‌های استخرهای پرورشی استان گلستان توسط مقامات مسئول صورت پذیرد. کاهش اثرات خطرناک فلزات سنگین با پایش، بررسی منظم و ارزیابی آلاینده­های معدنی امکان پذیر می­باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.